In 2015 komen Mehran en zijn vrouw aan op Schiphol om in Nederland asiel aan te vragen. 21 dagen zitten ze in een gesloten asielopvang. Ze mogen niet naar buiten. "Ik werd depressief en verloor al mijn hoop op een beter leven", vertelt Mehran. "Maar nu ben ik 10 jaar hier en heb ik, met Gods hulp, al 7 maanden een eigen bedrijf. Ik wil zelfs medewerkers aannemen. Een leven opbouwen was niet makkelijk, maar ik heb geluk gehad."

Mehran wil graag iets doen in Nederland en weer zelfstandig zijn. "Daarom wilde ik mijn rijbewijs halen", zegt hij. Lachend voegt hij toe: "Ook vanwege het Nederlandse weer." Maar zonder verblijfsvergunning wil de gemeente hem geen geld lenen voor rijlessen. Vastbesloten om niet op te geven, begint hij zelf met theorielessen. "Ik moest daarvoor ook Nederlands leren", legt Mehran uit. "Ik leerde de taal via YouTube en oefende elke dag." Na veel hard werken doet hij theorie-examen en slaagt. Eindelijk iets positiefs.

Toch mag hij nog steeds geen geld lenen voor rijles, want hij heeft nog steeds geen verblijfsvergunning. Opnieuw krijgt hij last van depressieve klachten, net als toen hij jaren geleden in detentie zat. "Ik bad tot God: wat moest ik doen?" Op goed geluk gaat hij terug naar de gemeente voor een 2e aanvraag. Deze keer helpt een andere medewerker hem en krijgt hij wel een lening. Nu kan hij eindelijk beginnen met zijn rijlessen.

"Toen ik eenmaal mijn rijbewijs had, begon mijn leven in Nederland pas echt. Ik zag het als een teken om iets te gaan doen. Dus ik ging meteen via een uitzendbureau op zoek naar werk." Mehran wordt maaltijdbezorger in de regio Leiden. "Dat deed ik een paar maanden, maar ik zag er geen toekomst in. Daarna werkte ik een paar maanden als autopoetser bij een garage."

In Zoetermeer vindt Mehran een baan als koerier, maar daarvoor moet hij als zelfstandig ondernemer ingeschreven staan. "Dus schreef ik me in bij de

Werken is niet de enige manier waarop Mehran een nieuw leven opbouwt in Nederland. Hij maakt gebruik van zijn democratische rechten en demonstreert samen met zijn gezin tegen het Iraanse regime. "Ik moet wel. Wat er in Iran gebeurt, raakt me. Ik ben geschokt door het harde optreden van het strenge islamitische regime tegen demonstranten."

Het geweld raakt Mehran extra omdat hij het zelf heeft meegemaakt. "Ik ben opgegroeid als sjiitisch moslim, net als iedereen in Iran. Maar ik geloofde uiteindelijk niet in die strenge islamitische God." Van buitenlanders kreeg hij een bijbel in het Farsi. "Nadat ik de Bijbel had gelezen, werd ik nog nieuwsgieriger naar het christendom en kwam ik terecht bij een ondergrondse thuiskerk. Ik voelde me verbonden met het christendom en bekeerde me."

Op een dag valt de Iraanse politie met geweld de thuiskerk binnen. Mehran wordt samen met anderen gearresteerd. Na een week gevangenis mag hij zijn proces in vrijheid afwachten. Maar hij weet dat de doodstraf boven zijn hoofd hangt als hij veroordeeld wordt voor afvalligheid. Dus hij besluit te vluchten.

Mehran heeft een leven opgebouwd in Nederland, maar hij heeft nog geen verblijfsvergunning. "Dat is het enige wat ik nog mis. Ondanks meerdere asielaanvragen gelooft de

Hij laat krantenknipsels zien met foto's van demonstraties in Den Haag, waarop hij samen met zijn vrouw en kinderen staat. Ook heeft Mehran uitgeknipte interviews met lokale kranten, waarin hij vertelt over zijn bekering. Alles bewaart hij zorgvuldig. "Als bewijs voor de IND. Want die wil bewijs, het liefst documenten."

Toch heeft Mehran goede hoop om alsnog een verblijfsvergunning te krijgen: "Ik heb opnieuw een aanvraag ingediend. Misschien wil God dat ik erop vertrouw dat het gaat lukken."